درمان القایی دندانپزشکی چیست؟
بازدیدها
بازدیدهای امروز
زمان مطالعه بر حسب دقیقه
درمان القایی دندانپزشکی چیست؟
به نقل از دندانه: یک کلمه با چند خطر
شاید بازگو کردن این جمله در اینجا چندان خوشایند نباشد زیرا که رعایت اصول اخلاقی در راس تمام مسایل است اما جمله نازیبایی در دنیای دندانپزشکی رایج است که می گوید «فلانی توان کسب درآمد از دهان بیمار را دارد» یا «می‌تواند از هر بیمار فلان میزان را دریافت کند» این مساله اشاره به توانایی و مهارت زبانی برخی برای راضی نمودن یک بیمار به پرداخت هزینه برای درمانهای بیشتر است. این مهارت شاید در تجارت قابل توجه باشد اما در دنیای پزشکی که پایه آن اخلاق است نکوهیده است. درمان القایی به خودی خود غلط نیست اما درمانی است که در اولویت کاری نبوده و یا با طرح درمانی ارزان‌تر قابل انجام است.
درمان القایی دندانپزشکی به درمان‌هایی اطلاق می‌شود که دندانپزشک به منظور کسب درآمد آنها را به بیمار خود القا و معمولا با اصرار او را وادار به پذیرش این نوع درمان و پرداخت هزینه آن می نماید. در دنیای پزشکی و از منظر اخلاق این مساله یک امر منفی و در عمل یکی از بزرگترین خطراتی است که یک دندانپزشک ممکن است برای خود خلق نماید.
به عنوان مثال اصرار برای کاشت ایمپلنت در ناحیه‌ای از فک برای بیماری که به قصد دیگری مراجعه نموده است، اصرار برای روکش نمودن دندانی که ممکن است الزام نباشد یا خارج نمودن دندان عقلی که می تواند در نوبت های بعدی صورت گیرد.
علت اصلی ایجاد این پدیده در وجود برتری دانش پزشک بر بیمار است. انسان معمولا در مقابل کارشناس هر رشته ای نوعی تبعیت را دارد. مثلا پزشکان وقتی اتومبیل خود را برای تعمیر می دهند دیگر هرچه تعمیرکار بگوید را می پذیرند چون دانش مهندسی آنها کمتر است و به همین شکل در دنیای طبابت هم مردم تقریبا از حرف پزشک تبعیت می کنند.
اما دلیل انجام آن از سوی پزشکان یکی رقابت های شدیدی است که برای کسب درآمد بیشتر انجام می شود و دوم عدم آشنایی یا باور به اخلاق پزشکی است.
اما خسارت این مساله چیست. اولین خسارت بر شرکت های بیمه ای است که باید هزینه بیشتری برای درمان های غیر ضروری پرداخت نمایند.
دومین مساله در هزینه تحمیلی بر بیمار است. او باید از جیب خود هزینه ای را پرداخت کند که می توانست در شرایط فعلی ذخیره نماید.
مساله سوم افزایش خطر شکست درمان است. در اینجا بحث روان شناسی هم پیش می‌آید. آنجا که اگر خطایی ولو سهوی در کار دندانپزشک روی دهد وی به شدت ممکن است تحت فشار بیمار قرارگیرد ؛چون بیمار در اثر القا راضی به درمان شده و اینک با کوچکترین درد یا ناخوشی ممکن است پزشک را تحت فشار قرار دهد.
آمارهای متعددی نیز از طرح شکایت علیه درمانهای القایی صورت گرفته است که معمولا دفاع از آن نیز دشوار است.
از انجا که این رفتار معمولا مبتنی بر کسب درامد بیشتر استوار است لذا اولین نکته در کنترل این رفتار افزایش دانش اخلاق پزشکی است . نکته جالب اینجاست که این پدیده تدریحا با افزایش تجربه فرد کاهش می یابد تا جاییکه دندان‌پزشکان با تجربه معمولا کنترل رفتاری بسیار بالایی دارند.
درمان های تلقینی یا القایی معمولا به خروج بیمار و عدم مراجعه مجدد او نیز منجر می گردد چون بیمار اعتماد خود را به پزشک از دست می دهد.
گونه دیگر درمان های القایی ناشی از سهامدار بودن و یا منافع جنبی فرد در مرکز درمانی است که دندانپزشک ممکن است علاوه بر درمان های خود در درمان بقیه افراد و یا سایر درامدها هم شریک باشد که در این حالت ؛شخص از درمان های تلقینی خود و دیگران حمایت می کند که باز هم مشکلات قبلی را دارد و ممکن است بیمار اعتماد خود را به مرکز از دست بدهد و حتی مانع حضور افراد دیگر هم گردد. بطور کلی به عنوان یک راهکار پیشنهاد می گردد طرح درمان های بیماران مبتنی بر نیاز فعلی و واقعی انها باشد؛ ملاحظات اخلاقی و اقتصادی را مد نظر قرار داد و هرگز به بیمار به عنوان یک کالای منجر به درامد نگریسته نشود.
