ایمپلنت دیجیتال چیست؟

ایمپلنت دیجیتال چیست؟

امروزه ایمپلنت دیجیتال بهترین روش جایگزین کاشت یا ایمپلنت دندان به روش سنتی و قدیمی است . این روش پیشرفته در دندانپزشکی به منظور کاهش مشکلات احتمالی در درمان‌های سنتی استفاده می‌شود. با استفاده از روش ایمپلنت به روش دیجیتال سرعت، دقت کیفیت و زیبایی کار افزایش می‌یابد.

مقایسه ایمپلنت به روش دیجیتال و معمولی

ایمپلنت به روش معمولی

احتمال خطا تا 35 درصد

1. در این روش جراح ایمپلنت را در جایگاهی که به صورت فرضی درنظر گرفته قرار می‌دهد. این جایگاه ممکن است درست باشد ولی در زمان گذاشتن پروتز مشکلاتی ایجاد خواهد کرد.
2. در این روش هیچ پیش بینی برای جایگاه پروتز انجام نمی‌شود و پروسه جراحی ایمپلنت تا تحویل پروتز در چند مرحله و چند جراحی که شامل باز و بسته کردن لثه هست، طی چند ماه انجام می‌شود
3. در روش ایمپلنت معمولی فقط با دیدن عکس رادیوگرافی و شکاف لثه‌ها ایمپلنت در استخوان قرار می‌گیرد. همچنین احتمال آسیب به ارگان‌های حیاتی مثل عصب ، سینوس و عروق خونی زیاد می‌باشد.
4. در ایمپلنت معمولی کنترل زاویه‌‌ی بین ایمپلنت‌ها و ریشه دندان‌ها فرضی بوده و هیچگاه نمی‌تواند دقت کافی داشته باشد.
5. در روش ایمپلنت معمولی داشته‌های دکتر در خوشبینانه ترین حالت یک کست و یک عکس دو بعدی از وضعیت استخوان بیمار(opg) می‌باشد . بنابراین جایگاه ایمپلنت مشخص شده به وسیله رادیولوژیست با مسیر قراردادن ایمپلنت توسط جراح متفاوت است.
6. اغلب در روش ایمپلنت معمولی نیاز به جراحی‌های تهاجمی می‌باشد که عوارض بعد از آن شامل درد، خونریزی ، ورم ناحیه و آسیب به اندام‌های حیاتی دیگر است ضمن اینکه ریسک جراحی بسیار بالا می‌باشد.
7. پروسه کار در روش ایمپلنت معمولی به طول معمول 2 تا 4 ماه طول می‌کشد. و شرایط استخوان بیمار بعد از جراحی با مراجعات مکرر و گرفتن عکس‌های پی در پی بررسی می‌شود.
8. در ایمپلنت به روش معمولی در مرحله‌ی گذاشتن پروتز، ایمپلنت ممکن است در مرکز پروتز قرار نگیرد که این خود باعث بازشدن روکش و عدم ساپورت لازم می‌شود (نیروهای کانتی لور)
   روکش بر روی آباتمنت‌هایی که دارای طول و عرض یکسان می‌باشند، قرار می‌گیرد. یعنی آباتمنتی که 4 میلی‌متر قطر دارد یک آسیای بزرگ که در ناحیه ریشه حدود 10 میلی‌متر روی آباتمنت 4 میلی‌متری مثل یک کلاه ( قارچ ) قرار می‌گیرد که این خود باعث گیر مواد غذایی؛ شکل نازیبا و سایه انداحتن سیاهی فلز در اطراف لثه می‌شود.
9. در ایمپلنت معمولی نیاز به سمان دارد به همین علت اضافات سمان در زیر لثه باقی‌می ماند که 67 درصد سبب بیماری لثه اطراف ایمپلنت می‌شود.
10. در ایمپلنت به روش معمولی میزان محکم شدن ایمپلنت در استخوان پیش بینی نمی‌شود.
11. در روش معمولی یا به کمک دستگاهی به نام ارچ کراون تاج دندان را با ضربه از آباتمنت جدا کرده یا با برش دادن تاج را خارج می‌کنند. با این کار دیگر روکش قابل استفاده نیست و باید مجددا اقدام به ساخت روکش جدید نماییم.

ایمپلنت به روش دیجیتال

دقت بسیار بالا و کاهش خطا به زیر 1 درصد

1. در این روش جایگاه ایمپلنت ها مبتنی بر طراحی روکش بوده، یعنی ابتدا محل و تعداد دندان‌ها مشخص می‌شود و سپس جایگاه ایمپلنت جهت ساپورت دندان‌ها تعیین می‌شود.
2. در این روش نیاز به جراحی یعنی ( شکاف لثه – فلپ ) نیست و جراحی با استفاده از راهنمای جراحی که از قبل به کمک نرم افزارها طراحی شده، انجام می‌گیرد.
3. احتمال آسیب به عصب و ارگان‌های حیاتی در ایمپلنت به روش دیجیتال در حد صفر بوده و به کمک نرم‌افزارها موقعیت سه‌بعدی و دقیق ایمپلنت در استخوان، عمل و زاویه آن با سایر ایمپلنت‌ها به خوبی تعیین می‌شود.
4. زاویه بین ایمپلنت‌ها در روش ایمپلنت دیجیتال از نظر موازی بودن جهت ساپورت پروتز قالب کنترل است.
5. در ایمپلنت به روش دیجیتال با توجه به داشتن استخوان عکس لثه و دندان‌ها ( اسکن داخل دهانی ) در واقع جزئیات فک بیمار در اختیار دندانپزشک قرار می‌گیرد تا آزمایش خطا به صورت مجازی در نرم‌افزارها انجام گیرد و از بروز در هنگام جراحی خطا پیشگیری شود.
6. در ایمپلنت به روش دیجیتال بیش از 90 درصد، از جراحی‌های پیوند استخوان غیرضروری جلوگیری می‌شود. به عنوان مثال با قراردادن ایمپلنت در یک موقعیت مطلوب از حداقل استخوان، حداکثر استفاده می‌شود.
7. در ایمپلنت به روش دیجیتال ما قادریم حتی در یک جلسه علاوه بر گذاشتن ایمپلنت ، پروتز بیمار را تحویل دهیم اما باید بدانیم که این کار بستگی به شرایط استخوان بیمار دارد.
   اگر استخوان شرایط مطلوب را نداشت باید تحویل پروتز حداقل دو ماه به تاخیر بیفتد. اگر شرایط استخوان مطلوب باشد به کمک نرم‌افزاهای دیجیتال از صفر تا صد کار شما یک روزه انجام خواهد شد.
8. پروتز متکی بر ایمپلنت در روش دیجیتال بر روی آباتمنت‌های فلزی بارگذاری نمی‌شود بلکه از یک بیس تیتانیومی استفاده می‌شود و مابقی از جنس زیرکونیا می‌باشد که با فرم یک ریشه دندان از لثه‌ها خارج می‌شود.
   با این کار اولا سیاهی فلز مشخص نمی‌شود، دوما به علت فرم ریشه مانندی که زیر لثه‌ها ایجاد شده امکان گیر مواد غذایی بسیار کاهش می‌یابد.
9. ایمپلنت به روش دیجیتال اغلب به صورت اسکروتایپ بوده و به هنگام خروج روکش از لثه‌ها شکل و ابعاد یک دندان طبیعی را به خود می‌گیرد و هیچگونه اضافات سمان در اطراف ایمپلنت دیده نمی‎شود.
10. در روش دیجیتال تراکم هرچقدر به رنگ طوسی نزدیکتر باشد ایمپلنت محکمتر خواهد بود. استخوان از نظر تراکم بررسی می‌شود و ما می‌توانیم میزان محکم شدن ایمپلنت را پیش بینی نماییم.
11. در سیستم‌های مختلف ایمپلنت احتمال شل شدن پیچ اتصال به ایمپلنت وجود دارد.در روش دیجیتال پیش بینی این مساله شده ، محل دقیق اسکرو مشخص می‌باشد و قادریم با مقداری تنظیمات اولیه و بدون هیچگونه ضربه به تاج دندان و یا بی حسی برای بیمار، پیچ مربوطه را سفت یا تعویض کنیم.

منبع : دکتر علیرضا رضایی – دندانپزشکی دیجیتال